گوینداین شعرو استاد شهریار در روز سیزده بدر پس از دیدن معشوق سابق نوشته گویند او به خواستگاری اون دختر رفته بود اما پدر دختره بخاطر ثروت کسی دیگه به اون یارو شوهرش داد استاد شهریار چند سال بعد درروز سیزده بدر اتفاقی با فرزند معشوق سابقش برخورد میکنه یعنی میگن توپ بچه ی دختره به اون برخورد کرد پس از تحویل توپ به اون بچه فهمید که اون بچه ی معشوق سابقه:

یار وهمسر نگرفتم که گرو بود سرم

تو شدی مادر و من باهمه پیری پسرم

تو جگرگوشه هم از شیر بریدی و هنوز

من بیچاره همان عاشق خونین جگرم

خون دل می خورم و چشم نظر بازم جام

جرمم اینست که صاحبدل و صاحب نظرم

من که با عشق نراندم به جوانی هوسی

هوس عشق و جوانیست به پیرانه سرم

پدرت گوهر خود به زر وسیم فروخت

پدر عشق بسوزد که درامد پدرم

عشق وازادگی و حسن و جوانی وهنر

عجبا هیچ نیرزید که بی سیم وزرم

هنرم کاش گره بند زر وسیم بود

که به بازار تو کاری نگشود ازهنرم

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر

من خود ان سیزدهم کز همه عالم بدرم

تا به دیوار ودرش تازه کنم عهد قدیم

گاهی از کوچه ی معشوقه ی خویش میگذرم

تو از ان دگری ‚ رو که مرا یاد توبس

خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم

از شکار گران چشم ودلی دارم سیر

شیرم وجوی شغالان نبود ابخورم

خون دل موج میزند در جگرم چون یاقوت

شهریارا چه کنم لعلم و والا گهرم

از این شعر نتیجه می گیریم به قول ما مازندرانیها:بپته خربزه نصیب شاله!

صفحه قبل 1 2 3 صفحه بعد